Δυο χρόνια από τότε

Ο χρόνος στην Βρίσα σταμάτησε την Δευτέρα 12 Ιουνίου 2017. Σε λίγα δευτερόλεπτα έργα ζωής και όνειρα γκρεμίστηκαν και τη θέση τους πήρε ο πόνος και η απόγνωση για το αύριο. Και τώρα; Τι θα απογίνουμε; Που θα πάμε; Ερωτηματικά που ξεκίνησαν να στοιχειώνουν όσους είδαν το χωριό τους να μετατρέπεται σε ερείπια.

Οι Βρισαγώτες στην Αθήνα, σεισμοπαθείς και οι ίδιοι οι περισσότεροι, και κάτοικοι του χωριού ενωθήκαμε, ανασυνταχθήκαμε και σαν μια ομάδα με κοινούς σκοπούς προσπαθήσαμε να διαχειριστούμε την κατάσταση. Έργο δύσκολο, ίσως και ακατόρθωτο, να συντονίσεις συλλογικά όργανα και να κινητοποιήσες  Αρχές και εθελοντές για βοήθεια, όταν σε βρίσκει το ανήκουστο και δεν υπάρχει εμπειρία σε τέτοιες καταστάσεις. Όπως το φαινόμενο του σεισμού ήταν μοναδικό στο είδος του, ίσως μοναδική στο πανελλήνιο ήταν η αλληλεγγύη και συλλογικότητα που η αναπτύχθηκε. Δεν κράτησε όμως όσο και όπως θα έπρεπε.

Οι άρχοντες του τόπου μας (Περιφερειάρχης, Δήμαρχος, Πολιτικοί, Μητροπολίτης, βουλευτές) έκαναν το καθήκον τους με μεγάλα λόγια ως άλλοι Μαυρογιαλούροι και, μόλις τα φώτα της δημοσιότητας στράφηκαν αλλού, φάνηκε η πραγματική έκταση του ενδιαφέροντος του καθενός. Με καθυστερήσεις και πιέσεις επιλύθηκαν άμεσα και επείγοντα προβλήματα, όπως ήταν η επιδότηση ενοικίου, αλλά και πολλά ζητήματα έχουν μείνει εκκρεμή ή άλυτα και άλλα φαντάζουν όνειρα θερινής νυκτός. Γραφειοκρατικές και χρονοβόρες διαδικασίες, ανεπαρκές σε αριθμό προσωπικό στις αρμόδιες για τα ζητήματά μας υπηρεσίες, μεγάλες καταστροφές σε άλλες περιοχές της Ελλάδας δημιούργησαν και δημιουργούν τεράστιες καθυστερήσεις. Επίσης, η αδιαφορία του Δήμου για τα δημόσια κτίρια, η αναβλητικότητα της Περιφέρειας και οι λανθασμένες αποφάσεις της καλλιέργησαν την απογοήτευση και αισθήματα παραίτησης. Ενδεικτικό στοιχείο της κατάστασης είναι ότι το χωριό ακόμα δεν έχει χαρακτηριστεί ως κατάλληλο για κατοίκηση. Η λίστα με τις ευθύνες όσων όφειλαν από τη θέση τους να σταθούν αρωγοί στους Βρισαγώτες αλλά δεν το έπραξαν μπορεί εύκολα να μεγαλώσει.

Μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια προσπαθήσαμε ως Σύλλογος να βοηθήσουμε όπως μπορούσαμε σε κάθε πρόβλημα. Πολλά δεν έγιναν όπως θα θέλαμε, αλλά ποτέ δεν αδιαφορήσαμε. Επιδιώξαμε την συνεργασία με τον Σύλλογο Σεισμοπαθών και το Τοπικό Συμβούλιο. Είναι κοινή άλλωστε διαπίστωση πως, όποτε ενώσαμε τις δυνάμεις μας, υπήρξαν αποτελέσματα, ακόμα κι αν αυτά ήταν κατώτερα των προσδοκιών μας. Το έργο όλων μας είναι δύσκολο αλλά είμαστε αποφασισμένοι να μην το βάλουμε κάτω. Κυρίως, χρειάζεται να μην αφήνουμε την κακοπροαίρετη κριτική να γίνεται εμπόδιο για το κοινό καλό. Να επικροτούμε την ομόνοια και την συλλογικότητα, χωρίς να παραβλέπουμε το γεγονός ότι οι συνέπειες του σεισμού διαμόρφωσαν συνθήκες ιδιόμορφες και ανάγκες διαφορετικές για τον καθένα, που πρέπει πάντα να προσπαθούμε να κατανοήσουμε.

Αν θέλουμε να ξαναζήσει η Βρίσα, οφείλουμε όλοι μαζί, κάτοικοι και συλλογικοί φορείς, να συνεχίσουμε τις προσπάθειες με μεγαλύτερη ένταση. Δεν φτάνει να ξαναχτίσουμε τα σπίτια μας. Χρειάζεται πολλά να γίνουν. Όχι μόνο για να μη γίνουν οι Βρισαγώτες ξένοι στον ίδιο τους τον τόπο, αλλά και για να μπορεί να ονειρεύεται και να ελπίζει η νέα γενιά. Για να έχουν λόγο οι νέοι να μείνουν στο χωριό μας. Για να ανθίσει και πάλι ο Πλάτανος με νέα ζωή.